son mazoşist melankolik

Yaratılış(!) olarak melankoliğe yatkın insanları düşünün. Görenlerin "Balık burcu musun sen?" diye vasıflandırdıkları duygusal motorlardan bahsetmiyorum hani bu mazotları gözyaşı olanlar. Yok onlar değil. Benim tabirimle "mazoşistik melankolikler". Bu tabiri, sözcüğü afilli hale getireyim de TDK gibi kız desinler diye yazmıyorum. Sadece içimden geldi. Evet içimden çünkü kendime de taktığım bir ad bu. 

   Üniversite birinci sınıfımdaki edebiyat dersimde hocam, bir şairin geçirdiği mutlu hayat sebebiyle artık şiir yazamadığını fark edince eşinden boşandığını söylemişti. Ayrıca yazmakta olduğu romanında, bileğini keserek intihar edecek olan karakterin duygularını en iyi şekilde betimleyebilmek için kendi bileğini keserek hissettiği acıları kaydeden ve bunu yaparken de kan kaybından ölen bir yazar da var. 
   Buradaki örneklerde melankoliği sanatında araç olarak kullananları görüyoruz. Peki sanatı melankoliğinde araç olarak kullananlar? Sahici melankolikler onlar. Melankoliğin medarı iftiharları.
   Aklıma gelen ilk iki isimden bahsedeceğim size. Biri "Akşam Şairi" olarak bilinen Ahmet Haşim. Hayatını adeta hüzünlü bir bestenin notaları ardında yaşayanlardan. Bedenini geceyle kamufle eden adam gibi adam. Severim Haşim'i, ona olan saygımdan aynaya bakmam bazen. Evet canım ona olan saygımdan, başka ne sebeple olabilir ki? Gel gelelim ressam Caravaggio'ya (Karavacco). Resim kabiliyetim her ne kadar donuk olsa da resim sanatına çok meraklı bir insanım. Hatta küçükken en büyük hayallerimden biri ressam olmaktı (Tabi bu, ortaokulda kazandığım birkaç ödülden öteye gitmedi). Caravaggio, çok sevdiğim Barok tarzında ün salmış isimlerden. Caravaggio reis, karanlığı arka plan olarak kullanıyor. Şahsına has bir melankolik. Hatta bazı resimlerine kendisini de betimliyor. Bu resimlerden biri de "Davut ve Golyat" tablosu. Burada, dev cüssesiyle bilinen düşman Golyat'ın Hz. Davut tarafından öldürülmesi resmediliyor. Birçok resim var bu olayı anlatan ve en ünlüsü Caravaggio'nunki. Tahmin edilebileceği üzere; burada Caravaggio Hz. Davut değil, tabii ki Golyat.*

    Kendime karşı Ahmet Haşim kadar acımasız davranan biriyim. Hayatımın arka planını hep gri bulutlarla süslerim. Güneşten nefret ederim. Hatta bu nefreti anlattığım bir şiirim bile var. Bazen de kaldırımların emzirdiği o çocuğum... Hayattan zevk almayı da bilirim bazen. Yavaş yavaş kendimi bu konuda geliştiriyorum. Şimdi bazılarınız "Evet ben de böyleyim" diyerek yalnız olmadığı için şükredecek. Hepimizin zaman zaman yaptığı gibi. Fakat farkında olmadan bunu yaparken pas tutmuş ruhumuzu okşayarak daha da paslanmasına sebep oluyoruz. Çaba sarf etmeyi bırakıyoruz. Van Gogh'un sadece mazoşist-melankolik tarafını görüyoruz. Resimlerinde canlı ve ferah renklerle yarattığı o aydınlık dünyalardaki mücadelesini görmüyoruz...







   

Caravaggio "Davut ve Golyat" tablosu

* "Davut ve Golyat" tablosunda Golyat'ın kafasını kendi kafası olarak resmetmesinin sebeplerinden biri de işlediği suçlardan ötürü affedilmek için Kiliseye pişmanlığını göstermek istemesidir.