Kafa didikliyorum.

  

 15 Eylül 2019 pazar günü. Saat 11:18 ve artık ikinci memleketim diyebileceğim yere yani Burdur’a gidiyorum. Bu kısa yolculuğumu farklı kılan etken ise son sınıf oluşum. İlk gidişimi dün gibi hatırlayarak bir klasiği daha yaşamış bulunuyorum...

  Zaman çarkını çok hızlı çeviriyor. Rüzgarda sadaklarından fırlayan oklar kadar hızlı. Umarım seneye bu zamanda atanmış olurum. Ya da şu şekilde dilemem daha sağlıklı: Hayallerime nasıl ulaşacaksam o yolda ilerleyeyim...

 
  Otobüste sağ tarafımda oturan çocukların geyik muhabbetleriyle kulağımı oyalarken beynim, piyasaya yeni çıkmış olan rap şarkılarından birinin raksına eşlik ediyor.
“Popüler kültüre köle gibi yapış
Ama lafa gelince Marley, Tupac”
Sonrasında beynim buradan, derinlerden bulup çıkardığı başka bir rap parçasının şu sözlerine sıçrıyor.
“Tupac’ın öldüğü yaşta, bunalım döngüsü başlar”
Burada kendimi beynimin bu sofistike müzik kutusundan uzaklaştırıp camdan dışarıya bakmakta olan ayyaş gözlerimin üzerine soğuk su serpiyorum. Artık bakmak eylemini hakkıyla yerine getirmekte olan gözlerimi bulutlara daldırıp kendime şu soruyu soruyorum: 25 yaşımda nerede olacağım??