Sesler |

 Bir ses, bir yankı! Neredeyim ben?

Soluğumun keskin zımparalarla törpülendiğini hissediyorum.

İçime zalimce nükseden bir çığlık: Yarasalar!

Gecenin alaca boşluğunda görüyorum şekilsiz, darmadağın.

Beni alıp perçemlerindeki balyozlarla eziyorlar yere

Karartılar darmadağın, yarasaların ağzında

Yeniden etlerim yapışıyor kırık kemiklerime.

Koşuyorum, koştukça ayağımı kesiyor asfalt.

Aldırmıyorum geride bıraktığım adımlarımı 

Dağların ardındaki sonsuzluk çizgisi göğü yarıyor,

inen yıldırımların çığlığını bastırıyor yarasalar.

Yarasaların kanatları, bulutları deliyor.

Evlerinden başını uzatmış cüceler: Kahkahalar!

Bakmadıkça ilişiyorlar göz uçlarıma.

Damarlarım çekiliyor; örgü yapıyorlar onlarla.

Sonra kahkahalarıyla süslüyorlar şaheserlerini.

Kahkahaları tiz bir gümbürtü, hücum ediyor kulağıma. 

 Fakat daha başındayken kayboluyorum.

Bilinmeyenin içindeyim; karanlığın cümbüş olduğu boyutta...

Kalbim rıhtımından fırlıyor ve işte ölümün soğuk nefesi!

Bir ses, bir yankı! Neredeyim ben?